Τό κα­θά­ρι­σμα τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας (Γέ­ρο­ντος Παϊ­σί­ου)

Τό κα­θά­ρι­σμα τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας δέν γί­νε­ται χω­ρίς κό­πο, πα­τώ­ντας κου­μπι­ά. Δέν κό­βο­νται ἀμέσως τά πά­θη, ὅ­πως καί ὁ κορ­μός τοῦ δέν­δρου δέν κό­βε­ται ἀ­μέ­σως μέ μι­ά πρι­ο­νι­ά. Τό πρι­ό­νι­ κό­βει γι­ά πολ­λή ὥ­ρα, μέ­χρι νά κο­πῆ πέ­ρα-πέ­ρα ὁ κορ­μός. Καί δέν τε­λει­ώ­νει ἐ­δῶ ἡ δου­λειά. Γιά νά γί­νη ὁ κορ­μός ἔ­πι­πλο, πό­σος κό­πος χρει­ά­ζε­ται! Πρέ­πει πρῶ­τα νά πε­λε­κη­θῆ, νά γί­νη σα­νί­δες καί με­τά νά τίς πά­ρη ὁ ἐ­πι­πλο­ποι­ός, γι­ά νά τίς κά­νη χρή­σι­μο ἔ­πι­πλο»

(Γέ­ρο­ντος Παϊ­σί­ου Ἁ­γι­ο­ρεί­του, Λό­γοι­ Ε’, Πά­θη καί ἀ­ρε­τές, Σου­ρω­τή Θεσ­σα­λο­νί­κης 2006, σ. 34).