Ω Παναγία Δέσποινα κόρη χαριτωμένη, αρρήτου δόξης έτυχες ω Κεχαρυτωμένη.
Των ουρανών οι Στρατηγοί, την χάριν σου θαυμάζουν, σαν ίσταται στον θρόνον σου και σε εγκωμιάζουν.
Ποια άλλη ηξιώθηκεν Άγγελος να τη φέρει, το Άγιον Ευαγγέλιον με το δεξί του χέρι;
Συ μόνον ηξιώθηκες για να γεννήσεις Εκείνον, που ο Γαβριήλ Αρχάγγελος Σου έφερε στον κρίνον.
Ποια άλλη ηξιώθηκε Θεόν για να γεννήσει κι εις τας αγνάς αγκάλας της βρέφος να γαλουχήσει;
Ποια άλλη ηξιώθηκε να λύσει την κατάραν, το μέγιστον αμάρτημα που οι πρόγονοι έκαμαν;
Να λύσει το μεσότειχον Θεού και των ανθρώπων, που εβρίσκοντο οι άνθρωποι εις κολασμένον τόπον;
Σοι πρέπει κάθε έπαινος και κάθε ευφημία, αφού είσαι μήτηρ του Χριστού γλυκειά μας Παναγία.
Όθεν και χάριν έλαβες να γειαίνεις πονεμένους, να θεραπεύεις ασθενείς και τους απελπισμένους.
Όσοι πτωχοί και ασθενείς και όσοι πονεμένοι, μόνον εις Σε ατενίζουσι την Κεχαριτωμένην.
Σε ικετεύω Δέσποινα να ρίξεις ένα βλέμμα στας χήρας και στα ορφανά και στα απελπισμένα.
Γιατί πολύ υποφέρουσι και δεν έχουν κανένα να λυπηθεί τους πάσχοντες εκτός από Εσένα.
Λυπήσου Παναγία μου, που μέρα – νύχτα κλαίνε οι χήρες και τα ορφανά και τίποτα δεν λένε.
Ημείς πια εσκληρύνθημεν και τίποτε δεν ακούμε κι όσον και αν φωνάζουσι αδίκως πολεμούνε.
Για να μας πείσουν την καρδιά να λυπηθεί λιγάκι, να γειάνωμεν πτωχών καρδιές που τρέχει το φαρμάκι.
Εάν Συ, Παναγία μου, παύσεις να ικετεύεις τον γυιον Σου τον Μονογενή τους πάσχοντας να γειάνει,
τότε ποιαν άλλην έχομεν να έχει τόσην χάριν, τας χήρας και τα ορφανά και τους πτωχούς να γειάνει.
Μόνον εσένα έχομεν, ως του Θεού Μητέρα, όπου για ημάς προσεύχεσαι νύχτα και ημέρα.
Όσοι με ελπίδα έρχονται και πίστιν προσκυνούσι, δόδε τους Παναγία μου εκείνο που ποθούσι.
Περαίνω πια το έργο μου και γράφω τ' όνομά μου κι η χάρις Σου ας βοηθεί εμέ και τα παιδιά μου.
Σάββας Σ. Διμελής
Από το βιβλίο «Παναγία Τσαμπίκα,
Θεολογική – ιστορική προσέγγιση»
