Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα για κάποιες δουλειές στην Αθήνα. Αν και έζησα όμορφα ως φοιτητής εκεί, πολλά άλλαξαν όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν. Το κλεινόν άστυ όπως το γνωρίζουν πολλοί, δυστυχώς τελευταία έχει μετατραπεί σε ά-κλεινον άστυ. Ανασφάλεια και απαισιοδοξία ζωγραφισμένες στα πρόσωπα των περαστικών, άγχος και νευρικότητα σ' αυτούς που ανυπόμονα περιμένουν στη στάση κάποιο μεταφορικό μέσο, είναι κάποιες καθημερινές εικόνες μιας άλλης Αθήνας αλλόκοτης και παράξενης, εντελώς διαφορετικής από αυτήν που γνωρίσαμε. ´Ενα περίεργο μωσαϊκό εθνοτήτων που αντικρύζεις περπατώντας, σε αναγκάζει να σκέφτεσαι ότι πρέπει να τελειώσεις γρήγορα τις δουλειές σου και να επιστρέψεις όσο πιο σύντομα γίνεται στη βάση σου, στους αυθεντικούς ρυθμούς του τόπου σου.´Ετσι είδα και εγώ τα πράγματα όταν ήλθα αντιμέτωπος με την πολύβουη πρωτεύουσα. Θέλοντας κάποια στιγμή να ξαποστάσω, επέλεξα να πιω καφέ σ' ένα παραδοσιακό καφενεδάκι αποφεύγοντας τις καφετέριες και τα μαγαζιά με τους πομπώδεις τίτλους και την μεγάλη κίνηση. Μπήκα λοιπόν μέσα σ' αυτό τον χώρο -που μου θύμιζε κάτι από την Αθήνα των παλιών καλών ελληνικών ταινιών- παραγγέλνοντας τον διπλό ελληνικό καφέ μου. Δίπλα μου έστεκε ένα
γεροντάκι ίσαμε 80 ετών περίπου- τόσο τον έκανα- με λεβέντικη κορμοστασιά. Με ρώτησε με ευγένεια από που είμαι και με προσκάλεσε να καθήσουμε στο τραπεζάκι πιο μέσα για να πιούμε τον καφέ μας. ´Αρχισε με κλάματα να μου εξιστορεί όμορφες στιγμές της ζωής του ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων του: Παππούλη μου εγώ είμαι από ένα ορεινό χωριό της Φωκίδας και δούλευα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Από τότε που πήρα σύνταξη μένω 6 μήνες στο χωριό και 6 μήνες στην Αθήνα.
´Αλλαξαν οι εποχές παππούλη μου! Εγώ είχα μάθει μικρός από τους γονείς μου κάθε πρωί που θα ξυπνήσω να κάνω τον Σταυρό μου και να λέω 10 φορές το εξής: ´Εχει ο Θεός υπομονή! Πίστεψε με, από τότε δεν το έχω λησμονήσει ποτέ αυτό. Μάλιστα στις πιο δύσκολες στιγμές μου όχι μόνο το λέω αλλά και το φωνάζω δυνατά για να με ακούσουν. Τα παιδιά μου δεν ξέρουν πως να με σταματήσουν, και με περνούν για ανόητο και θρησκόληπτο. ´Ελα όμως που τα γεγονότα πάντοτε τους διαψεύδουν! Εκεί που τα πάντα χάνονται και φαίνεται να μην υπάρχει ελπίδα, βοηθά ο Θεός με ένα αόρατο μυστικό και υπομονετικό τρόπο. Παππούλη μου και εσύ να το λες όπου νομίζεις αυτό: ´Εχει ο Θεός υπομονή!
Κοντοστάθηκα για λίγο κοιτώντας αμήχανα τα αθώα μάτια αυτού του ανθρώπου του Θεού. Του κυρ-Θανάση. Μου άλλαξε την διάθεση. Μου αναπτέρωσε το ηθικό αλλά πρωτίστως μου διόρθωσε κάτι που ήξερα ελλειπές. ´Ελεγα και εγώ το: ´Εχει ο Θεός... αλλά μέχρι εκεί. Δεν πήγαινε ο νους μου, στην υπομονή! ´Ηταν ένα μάθημα ζωής για μένα αυτή η συνάντηση. Τον αποχαιρέτησα φανερά συγκινημένος αλλά και ευχαριστημένος γιατί κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσα μας τέτοιοι ζωντανοί άνθρωποι πίστης και ελπίδας.
Εάν δούμε την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα με ειλικρίνεια, σίγουρα θα υιοθετήσουμε την συμβουλή του κυρ-Θανάση. Εμείς αγχωνόμαστε, βιαζόμαστε, συγκρουόμαστε, ενώ ο Θεός με υπομονή πάντα κατεργάζεται την σωτηρία μας. Μήπως είναι καιρός να μην Τον απογοητεύσουμε για μία ακόμη φορά;
