Βέβαια εμείς γνωρίζουμε τα φυσικά δένδρα. Τα έφτιαξε ο Θεός κατά την δημιουργία του κόσμου. Εάν δούμε πόσο ευεργετικά είναι στη ζωή μας, τότε θα καταλάβουμε και την χρησιμότητα και την αναγκαιότητα τους. Γι΄αυτό πρέπει να φυτεύουμε πολλά δένδρα και να
τα περιποιούμαστε. Όπως έλεγε σοφά ένας γεωπόνος με τα δένδρα καθαρίζει η ατμόσφαιρα γιατί ρουφούν το διοξείδιο του άνθρακα και προσφέρουν το οξυγόνο. Τα μεγάλα δένδρα βέβαια έχουν κορμούς, κλαδιά και βγάζουν ανάλογους καρπούς. Κάθε δένδρο είναι και ένα μυστήριο που διαλαλεί τα θαυμάσια του Θεού! Πραγματικά, για παρατηρείστε τί συμβαίνει σε ένα περιβόλι που έχει φυτεμένες λεμονιές, πορτοκαλιές, μανταρινιές και άλλα δένδρα. Για να αυξηθούν και να βλαστήσουν πρέπει να ποτιστούν. Το νερό πάει στις ρίζες κάθε δένδρου και θαυματουργεί. Τις ζωογονεί και ανάλογα τα δένδρα κάνουν άλλα λεμόνια, άλλα πορτοκάλια και άλλα μανταρίνια. Πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο, από το ίδιο νερό να βγαίνουν διαφορετικοί καρποί; Να ένα μυστήριο ανεξήγητο που δείχνει ότι υπάρχει ο Θεός που όλα τα έφτιαξε με σοφία!
Υπάρχουν όμως και τα πνευματικά δένδρα, που είναι οι άνθρωποι. Όπως τα δένδρα έχουν ρίζες έτσι και κάθε άνθρωπος έχει ρίζα. Η διαφορά όμως είναι στο ότι η ρίζα του, δεν ποτίζεται από το νερό της γης αλλά από το νερό του ουρανού! Δηλαδή από τον Χριστό. Η αθάνατη ρίζα που δίνει χυμό στον άνθρωπο για να καρποφορεί με καλά και αγαθά έργα είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Γι΄αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή, ότι ο καρπός του πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια.
Ο Χριστός μας θέλει καρποφόρα δένδρα μέσα στο ιερό περιβόλι που λέγεται Εκκλησία. Σ΄αυτό το περιβόλι το ομορφότερο, το μεγαλύτερο και το ωραιότερο δένδρο είναι η Παναγία μας. Από αυτήν εμπνεύστηκε ο ιερός υμνογράφος και την παρομοίασε με αγλαόκαρπο δένδρο που θρέφει πνευματικά όλους του πιστούς αφού έφερε τον πολυτιμότερο ουράνιο καρπό που είναι ο Χριστός, η τροφή του σύμπαντος κόσμου.
Ας διερωτηθούμε ο καθένας ξεχωριστά. Από όλους αυτούς τους καρπούς εμείς τί έχουμε; Πότε θα γίνουμε και πάλι καρποφόρα δένδρα; Πού είναι η αγάπη μας προς όλους τους ανθρώπους χωρίς όρους και όρια; Γιατί χάσαμε την χαρά και την ειρήνη μέσα από τις καρδιές μας; Πώς θα ξαναζωντανέψει η φλόγα της πίστεως μας και πάλι; Γιατί να μην προσπαθούμε να αποκτήσουμε την χρηστότητα και την πραότητα που μας ηρεμούν και μας ανεβάζουν πνευματικά; Πώς θα ξαναβρούμε και πάλι την εγκράτεια στην ολότητα της; Γιατί ξεχάσαμε να μακροθυμούμε;
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί ας γίνουν αιτία να επαναπροσδιορίσουμε την στάση μας εάν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας. Μόνο έτσι θα μεταμορφωθούμε και πάλι από άκαρπα σε καρποφόρα
δένδρα, μιμούμενοι την Παναγία μας που είναι το ευσκιόφυλλο δένδρο κάτω από το οποίο προστατευόμαστε όσοι θέλουμε και επιθυμούμε.
