Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες στο διαδίκτυο ένα εξαιρετικό και υπέροχο άρθρο του δασκάλου Δημητρίου Νατσιού προβληματίστηκα πολύ από την σημερινή χαοτική κατάσταση που επικρατεί στην παιδεία μας και εν γένει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν είμαι ο ειδήμων να γράψω τί πρέπει να γίνει στον ευαίσθητο τομέα της παιδείας μας που ολοένα καθίσταται πιο ευάλωτος από ποικιλώνυμους εχθρούς εσωτερικούς και εξωτερικούς, μπορώ όμως να έχω άποψη και να κρούσω και εγώ όπως και πολλοί άλλοι σκεφτόμενοι άνθρωποι, τον κώδωνα του κινδύνου, πριν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση στα εκπαιδευτικά μας δρώμενα. Τα καημένα τα παιδιά όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης μπουκτίζουν από στείρες γνώσεις που τελικά τα βλάπτουν και τα καθιστούν άβουλα νούμερα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της χαύνωσης και της ραστώνης που ζούμε.
Τί κάνει λοιπόν αυτός ο δάσκαλος πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της σύγχρονης χαώδους εκπαιδευτικής εποχής; Ακούστε την μαρτυρία του: «Προσωπικά και χωρίς καμία καύχηση διδάσκω εδώ και χρόνια μία ώρα την εβδομάδα αρχαία κατά παράβαση του αναλυτικού προγράμματος και των άνωθεν εντολών. Τί κάνω; Δίνω στα παιδιά σε φωτοτυπία ένα αρχαίο κείμενο. Κυρίως τους διδακτικότατους μύθους του Αισώπου, ή μία ευαγγελική περικοπή. Πρώτα το αντιγράφουν για να εξοικειωθούν με την αρτιμελή μορφή της γλώσσας, το λεγόμενο πολυτονικό. Στη συνέχεια το διαβάζουν για να «σπάσει» και η γλώσσα τους, να συνηθίσουν την προφορά των λέξεων. Κατόπιν υπογραμμίζουν λέξεις που αναγνωρίζουν για