Σήμερα Δευτέρα 9 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει ένα μεγάλο Άγιο ο οποίος με τη ζωή, τη δράση αλλά και τα γραφόμενα του συγκαταλέγεται στην ιερή χορεία των μεγάλων πατερικών μορφών της. Ουρανοπολίτης, απλός ανεπιτήδευτος με πολλή υπομονή και αγάπη, εφάρμοσε στη πράξη το ιερό μας Ευαγγέλιο επιδεικνύοντας την αγγελομίμητη αρετή της ανεξικακίας και της συγγνώμης προς όσους τον ταλαιπώρησαν, τον εδίωξαν και τον εσυκοφάντησαν.
Γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από τον Δήμο που ήταν ναυτικός και καταγόταν από τα Ιωάννινα και την Βασιλική Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογενείας και όταν βαπτίσθηκε πήρε το όνομα Αναστάσιος. Στη Σηλυβρία τελείωσε το σχολείο και κατόπιν πήγε στην Κων/πολη όπου εργάστηκε σε καπνοπωλείο για
να βοηθά την πολυμελή του οικογένεια. Από μικρός άρχισε να μελετά τα ρητά και τα αποφθέγματα των πατέρων και μάλιστα κάποια από αυτά που του άρεσαν τα έγραφε στις χάρτινες καπνοσακούλες για να τα διαβάζουν και να ωφελούνται όσοι τις χρησιμοποιούσαν. Πριν συμπληρώσει το 20ο έτος προσελήφθη ως παιδονόμος στο μετόχιο του Παναγίου Τάφου επιδεικνύοντας αρίστη διαγωγή. Μετά την Κων/πολη πήγε στη Χίο όπου εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο Λιθί. Σε ηλικία 27 ετών εισήλθε στη Νέα Μονή της Χίου ως δόκιμος μοναχός. Στις 7 Νοεμβρίου του 1876 έγινε η μοναχική του κουρά. Πήρε το όνομα Λάζαρος. Λίγους μήνες αργότερα στις 15 Ιανουαρίου του 1877 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο, ο οποίος του έδωσε το όνομα Νεκτάριος. Το ίδιο έτος έφυγε με άδεια από την Νέα Μονή της Χίου για να σπουδάσει στην Αθήνα. Τα έξοδα των σπουδών του κάλυψαν δύο αδέλφια ο Ιωάννης και ο Δημοσθένης Χωρέμης. Επέστρεψε στη Χίο το 1880 έχοντας στις αποσκευές του το πτυχίο του Γυμνασίου. Στα τέλη του 1882 μετέβη στην Αλεξάνδρεια όπου παρουσιάσθηκε στον Πατριάρχη Σωφρόνιο ο οποίος τον προέτρεψε να πάει να σπουδάσει στην Αθήνα με την υπόσχεση όμως μόλις πάρει το πτυχίο να γυρίσει στην Αλεξάνδρεια και να βοηθήσει στο Πατριαρχείο. Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος πήρε τον δρόμο για την Αθήνα και γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Όταν πήρε το πτυχίο επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στις 23 Μαρτίου 1886 από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας στον Ναό του Αγίου Σάββα. Τον Αύγουστο του ιδίου έτους έλαβε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Εργάστηκε στην αρχή ως Γραμματέας του Πατριαρχείου και κατόπιν ως Πατριαρχικός Επίτροπος Καίρου. Τον Ιανουάριο του 1889 ο Πατριάρχης Σωφρόνιος βλέποντας την αγάπη των πιστών προς το πρόσωπο του Νεκταρίου, τον χειροτόνησε Μητροπολίτη Πενταπόλεως.Ο Άγιος ιερουργούσε, κήρυττε, νουθετούσε και ασκούσε υποδειγματικά τα καθήκοντα του. Το ποίμνιο τον υπεραγαπούσε. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα στο πατριαρχικό περιβάλλον κάποιοι να τον συκοφαντήσουν στον υπερήλικα Πατριάρχη με αποτέλεσμα να του αφαιρεθούν όλα τα αξιώματα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι συκοφάντες του έπεισαν τον Πατριάρχη να τον απολύσει από το Πατριαρχείο με σχετικό έγγραφο της 11ης Ιουλίου του 1890 χωρίς καν να απολογηθεί. Μάλιστα μετά βίας τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την Αίγυπτο. Ο Άγιος ταπεινωμένος, για τρίτη φορά παίρνει τον δρόμο προς την Αθήνα. Αναζητώντας κάποια θέση διορίστηκε ως Ιεροκήρυκας Ευβοίας στις 15 Φεβρουαρίου του 1891. Παρέμεινε εκεί έως τον Αύγουστο του 1893 όπου μετατέθηκε στο νομό Φθιώτιδος και Φωκίδος. Με τα φλογερά του κηρύγματα εξακολουθούσε να συμβουλεύει και να νουθετεί. Όλοι αναγνώριζαν και υποκλίνονταν στην αγιότητα του. Τον Μάρτιο του 1894 διορίστηκε Διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής όπου παρέμεινε για 14 χρόνια δίνοντας νέα πνοή στο ίδρυμα και συνεχίζοντας το συγγραφικό του έργο. Η καθημερινή μελέτη, η προσευχή μαζί με τους ασκητικούς αγώνες αλλά και η φιλανθρωπική του δράση τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στο κλεινόν άστυ. Όλοι έλεγαν ότι είχαν κοντά τους έναν Άγιο. Η έντονη όμως αυτή ενασχόληση και δράση, του δημιούργησε προβλήματα υγείας. Έτσι αποφάσισε να ξαναγυρίσει από εκεί που άρχισε. Στον μοναστικό δηλαδή βίο. Γνωρίστηκε με την Χρυσάνθη Στρογγυλού την μετέπειτα Ηγουμένη Ξένη μία τυφλή και ευσεβή γυναίκα η οποία μαζί με άλλες επιθυμούσαν να μονάσουν ζητώντας πνευματικό οδηγό τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος είδε τον τόπο της Αιγίνης ως τον κατάλληλο για να ανθήσει και πάλι ο μοναχισμός. Υποβάλλοντας την παραίτηση του από την Ριζάρειο Σχολή στις 7 Φεβρουαρίου του 1908 έρχεται στην Αίγινα και παίρνει ενεργό μέρος στην ανακαίνιση της Μονής. Πολλές φορές ο ίδιος κουβαλούσε την λάσπη βοηθώντας τους εργάτες. Ήταν υπόδειγμα αγάπης αλλά και ταπεινοφροσύνης. Όλοι πήγαιναν να πάρουν την ευχή του και να τον συμβουλευτούν.Τα τελευταία χρόνια ήταν ευάλωτος σε αρρώστιες οι οποίες του προξενούσαν αφόρητους πόνους. Τελικά συμφώνησε να πάει στο Αρεταίειο Νοσοκομείο όπου νοσηλεύθηκε για δύο μήνες στον 2ο θάλαμο του 2ου ορόφου.
Αναχώρησε για τους ουρανούς τα μεσάνυκτα της 8ης προς την 9η Νοεμβρίου του 1920 σε ηλικία 74 ετών. Το σκήνωμα του ευωδιάζον μεταφέρθηκε στην Αίγινα. Μέσα σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης οι πιστοί το μετέφεραν στα χέρια τους από το λιμάνι ως την Μονή. Η ταφή έγινε στο προαύλειο της Μονής δίπλα από το αγαπημένο του πεύκο. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 και η επίσημη Αγιοκατάταξη του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο έγινε το 1961.
Αυτόν τον Άγιο εορτάζουμε σήμερα. Έναν Άγιο ολοζώντανο αλλά και τόσο κοντινό σε εμάς. Έναν Άγιο ταπεινό και υπομονετικό. Έναν Άγιο που μας δείχνει και σήμερα τον δρόμο της αληθινής εν Χριστώ ζωής που περνάει μέσα από μύριες δυσκολίες αλλά είναι ευλογημένος και οδηγεί στον ουρανό. Αναξίως και εγώ φέρω το τιμημένο και ένδοξο όνομα του Αγίου Νεκταρίου. Ας τον παρακαλέσουμε ειλικρινά να μας προστατεύει αλλά και να μας γλυκαίνει με το νέκταρ της θείας διδασκαλίας του.
